27.

*Zayn's POV*

Emily zniknęła a ja opadłem na siedzenie i tępo wpatrywałem się w dach samochodu. Usłyszałem ciche westchnięcie i popatrzyłem na mojego towarzysza, który jako jedyny mnie rozumiał. Tylko tym niebieskim oczom wierzyłem, tylko tej blond czuprynie ufałem. Wiedziałem, że on mnie nie zdradzi. Był dla mnie jak brat, którego nigdy nie miałem. Niall odwrócił twarz w moją stronę i uśmiechnął się smutno.
- Przykro mi - szepnął i spuścił głowę.
Westchnąłem. Mnie też jest przykro. Odwróciłem głowę w stronę okna i zauważyłem, że właśnie straciłem sens życia. Moja jedyna przyjaciółka wyjeżdża. Sądziłem, że coś więcej z tego wyjdzie, ale niestety. Spierdoliłem sprawę. Te cholerne humory, to cholerne uzależnienie! To cholerne życie...
- Mnie też jest przykro Niall - odszepnąłem i popatrzyłem się w pełne bólu błękitne oczy mojego przyjaciela.
Polubił ją. Wiem to. Czasami nawet myślę, że ona mogłaby być z nim. Jakby tylko była szczęśliwa z Horanem, odszedłbym na bok, nie trzymałbym jej na siłę, czując, że jest jej źle. Nie chciałbym widzieć bólu w jej oczach i słyszeć jej cichego szlochu w poduszkę kiedy będzie myślała, że śpię.
- Lubisz ją? - usłyszałem ciche pytanie i tylko skinąłem głową.
- A ty? - uniosłem brew i spojrzałem na niego. Oblał się rumieńcem, a ja prychnąłem cicho.
- Lubię, ale ona woli ciebie.
Och Niall... coś nie sądzę.
- Wątpię stary, ona mnie nienawidzi - westchnąłem i wzruszyłem ramionami.
Niall położył dłoń na moim ramieniu, a ja uśmiechnąłem się lekko.
- Usta mówią co innego, a oczy co innego. Patrzy na ciebie z miłością, chciałbym, żeby na mnie tak patrzyła - szepnął i spuścił głowę.
Wiem czemu to zrobił. Boi się. Boi się, że mu coś zrobię.
- Nie martw się. Sądzę, że byłoby lepiej jakby była z tobą Niall. Ty jej nie skrzywdzisz, nie to co ja - westchnąłem i oparłem rękę o nagłówek.
- Do klubu?
Hah jak on mnie dobrze zna. Horan dobrze wie. Zawsze po czymś takim jeździłem do klubu się najebać, ale nie dzisiaj. Dzisiaj zrobię coś innego.
- Do domu Niall. Chcę spędzić ten wieczór z wami. Z moimi przyjaciółmi.
Chłopak otworzył szeroko oczy, a ja się zaśmiałem.
- Kim jesteś i co zrobiłeś z Malikiem!?
Zaśmiałem się głośno, a on mi zawtórował, jak to było wcześniej gdy byliśmy nastolatkami i wymyślaliśmy jakieś kawały, żeby wkurwić Liama. Ach... stare, dobre czasy. Uśmiechnąłem się lekko na to miłe wspomnienie. Payne zawsze się wkurwiał, a my mięliśmy niezły ubaw. Niall odpalił samochód i wyjechaliśmy na ruchliwą ulicę Londynu.

- Patrzcie, patrzcie! Zayn Malik! Żywy - Lou dotknął mnie i zaśmiał się. - I nie wyzywa! On jest trzeźwy!
Zaśmiałem się głośno i dźgnąłem Tommo w brzuch. Wydął dolną wargę i podreptał do salonu. Uśmiechnął się szeroko i krzyknął.
- MALIK KURWA NIE JEST PIJANY!
Usłyszałem głośne wciąganie powietrza, które na pewno wciągali Harry i Liam. Popatrzyłem sie na Nialla, a on tylko wzruszył ramionami i poszedł do salonu. Pokręciłem głową, ściągnąłem kurtkę i buty i podreptałem do nich. Wszyscy zwrócili na mnie wzrok, a ja postanowiłem sobie porobić z nich jaja. Zmarszczyłem brwi i przybrałem mój najbardziej prawdziwy wyraz twarzy. Wkurwiony, pijany Malik. Lou popatrzył na mnie jak na jakiegoś idiotę, ale wiedział, że to o nim będą mówić, że jest idiotą. Podniósł alarm, że jestem trzeźwy, a nagle stoję przed nimi jakby najebany. Przejechałem wzrokiem po wszystkich twarzach, ale zrobiło mi się szkoda Tomlinsona i wybuchnąłem śmiechem.
- Ty chuju! Nie znoszę cię! - krzyknął Tommo i skrzyżował ręce na piersi. Podszedłem do niego i przytuliłem mocno.
- Kim ty jesteś?! Ty nie jesteś Zaynem! - krzyknął Harry, a ja uśmiechnąłem się szeroko.
- Co na kolacje?
- Ty gotuj - odparł Liam.
Pokręciłem głową i zaśmiałem się.
- Nie umiem gotować, z Austinem przypaliliśmy sos do spaghetti.
- Z kim? - Lou uniósł brew.
- Z kuzynem Emily, Austinem.
Emily... to takie trudne o niej zapomnieć. Westchnąłem cicho co nie uszło uwagi chłopaków.
- Zayn, co ci? - spytał Liam i przyłożył rękę do mojego czoła. Odsunąłem ją od siebie w mgnieniu oka, na co on zmarszczył brwi.
- Malik nie jesteś dzisiaj sobą.
- Emily wyjechała - wypalił nagle Horan.
Obdarzyłem go wściekłym spojrzeniem i widziałem, że miał ochotę zapaść się pod ziemię. Dzięki kurwa stary, cholerne dzięki!
- Jak to wyjechała? - spytał ze zdziwieniem w głosie Harry.
Popatrzyłem na niego i wzruszyłem jedynie ramionami. Chłopak uniósł jedną brew i spojrzał na Nialla.
- Miami - ten jedynie bąknął i wyszedł z pomieszczenia.
Wypuściłem z frustracją powietrze i nie wiedząc co zrobić popędziłem na górę do swojej sypialni. Zamknąłem za sobą drzwi i rzuciłem się na łóżko. Wszystkie moje dawno ukrywane emocje i uczucia znalazły właśnie ujście. Przez tą jedną osóbkę, którą spotkałem przez przypadek. Przez nią chcę żyć, przez nią chcę zacząć nowe życie nie z kim innym, tylko z nią. Teraz to wiem. Jest tą osobą, która może mi pomóc. Która potrafi pokazać mi co to miłość i jak ją okazywać. Zamknąłem oczy i wyobraziłem sobie jej twarz. Jej śliczne, miękkie brązowe włosy opadające na ramiona. Niebieskie, bystre oczy wpatrujące się we mnie, niestety ciągle przesiąknięte strachem. Usta rzadko wyginały się w cudownym wprost niebiańskim uśmiechu. To przeze mnie. To przeze mnie jest taka. Ona się mnie boi. Jak każdy. Czemu jestem taki jaki jestem. Wkurwiający, irytujący i zawsze niebezpieczny. Nikt nie czuje się pewnie przy mnie, bo nie wie co mi odwali. Nagle z moich myśli wyrwał mnie dźwięk telefonu. SMS. Podniosłem urządzenie, odczytałem wiadomość i zamarłem... dwa słowa... "Kocham Cię"... dwa słowa... od... Emily...

__________________________________________
Dam dam daaaaam! I oto i rozdział 27! OMG tyle już tego gówna napisałam. ;-; Przepraszam, że to czytacie ;x Perspektywa Malika, jak się podoba? ^^
CZYTASZ = KOMENTUJESZ
Kocham Was @DameCold ♥