21.

Obudził mnie budzik, który ustawiłam na telefonie. Leniwie wyciągnęłam rękę w kierunku szafki nocnej i wyłączyłam dzwoniące urządzenie. Pomruczałam coś pod nosem i powoli wstałam z łóżka. Za oknem było jeszcze ciemno. Podeszłam do szafki i wzięłam do ręki telefon, żeby zobaczyć która godzina. 5.37 czyli mam jeszcze jakąś godzinę zanim wyjdę do pracy. Uśmiechnęłam się lekko i odłożyłam telefon. Podeszłam do mojej torby, która stała obok szafy i wyciągnęłam z niej moje robocze ubranie. Poszłam do łazienki się przebrać. Gdy skończyłam związałam włosy w kitkę i poszłam na dół. W kuchni przy stole siedziała Victoria już gotowa do wyjścia tak jak ja. Uśmiechnęłam się lekko i podeszłam do blatu, żeby nalać sobie soku pomarańczowego do szklanki. Oparłam się o blat i patrzyłam z uśmiechem na blondynkę, która powoli odwróciła się do mnie z ustami pełnymi frytków. Zaczęłam się śmiać.
- Co?! - spytała z pełnymi ustami.
- Ni-ni-nic - próbowałam odpowiedzieć powstrzymując śmiech. Victoria przełknęła głośno swoje jedzenie i przechyliła głowę w bok.
- Co jesz?
- Nic - odparłam i usiadłam obok niej na krześle. - Soczek mi wystarczy - podniosłam do góry szklankę i zaśmiałam się. Vici pokręciła głową, a ja wywróciłam oczami.
- Musisz coś jeść.
- Nie jestem głodna - odparłam i płożyłam ręce na piersi. Victoria uniosła do góry ręce w geście obronnym i znowu napakowała sobie frytek do buzi. Ona ma taki wielki apetyt! To po prostu niewiarygodne! Taka mała, szczupła osóbka, a tyle mieści, no, no. Szacunek się należy. Poczułam w kieszeni wibracje, które oznaczały nadejście sms'a. Wyjęłam telefon i przejechałam palcem po ekranie.

Od: Alex

Emily... przepraszam, ja... nie chciałam. Proszę, wybacz mi. Gdzie Ty jesteś? Odezwij się, proszę.

Zdenerwowana rzuciłam telefonem o stół i zaczęłam ciężko oddychać. Vici wstrzymała oddech i popatrzyła na mnie wielkimi, przerażonymi oczami. Wyciągnęła w moim kierunku drżącą dłoń i położyła mi ją na ramieniu i zaczęła je lekko masować. Mój oddech się uspokoił i podniosłam powoli na nią wzrok. Uśmiechnęła się do mnie lekko, a ja odwzajemniłam ten gest.
- Co jest? Co to było?
- Alex. Chce się pogodzić.
- A ty chcesz?
- Nie - powiedziałam i wstałam szybko z krzesła i podeszłam do batu, by nalać sobie kolejną szklankę soku. Przystawiłam ją do ust i wypiłam całą zawartość na raz.
- O co tak właściwie poszło? - westchnęłam cicho i odwróciłam się do niej plecami.
- Alex i Zayn chodzili ze sobą, a przede mną udawali, że się nie znają.
- I o to poszło?
- Zayn mi się podoba, ale teraz nie chcę znać i jego i Alex.
- Och. Przykro mi - poczułam ciepłą dłoń na moim ramieniu i się wzdrygnęłam. - To jest serio seksowny dupek. Wiem coś o tym.
- Tobie też się podobał? - spytałam i odwróciłam sie w jej stronę, a ona skinęła głową.
- Tak, tylko gdy poznałam jego prawdziwe oblicze mi przeszło.
- Rozumiem - odparłam i spojrzałam na podłogę. Potem przeniosłam swój wzrok na zegar umiejscowiony na ścianie w kuchni. Wskazywał 6.28 czyli trzeba już się zbierać. Poszłam na przedpokój po swoją torebkę, a po chwili dołączyła do mnie Vici. Uśmiechnięte wyszłyśmy z domu i zaczęłyśmy kierować się w stronę naszej pracy.

Po jakiś 10 minutach marszu dotarłyśmy przed nasze więzienie. Było jeszcze zamknięte, bo to ludzie z pierwszej zmiany w tym przypadku my je otwierałyśmy. Weszłyśmy do środka i poszłyśmy na zaplecze się rozebrać. Zabrałam się za mielenie kawy, a Vici poszła porozkładać krzesła i wszystko w restauracji. Gdy pojawili się pierwsi klienci zauważyłam, że to będzie dobry dzień. Dawno tyle osób się tutaj nie pojawiało. Wiele nowych twarzy przebijało się przez tłum, żeby tylko spróbować kawy, którą zrobiłam. Każdemu podawałam kubek z największą przyjemnością, gdy nagle poczułam wibracje w kieszeni. Popatrzyłam na Vici, która zrozumiała sygnał i podeszła do lady, zmieniając się ze mną. Pobiegłam na zaplecze i popatrzyłam na ekran. 'NIEZNANY' czy mam się martwić? Przygryzłam wargę i powoli odblokowałam telefon i przystawiłam go do ucha.
- Halo?
- Emily? - to Liam. Odetchnęłam głęboko i uśmiechnęłam się lekko.
- Liam, co się stało?
- Zayn.
- Nie mów mi o nim - zmarszczyłam brwi i zacisnęłam pięści. Po co on mi o nim przypomina?! Co ten chuj narobił?! Nie chcę go znać!
- Wrócił do Bradford.
- Co? Dlaczego?
- Jego siostra - Liam wziął głęboki oddech i powoli wypuścił powietrze. - Waliyah jest w szpitalu. Jest chora i Zayn pojechał ją odwiedzić.
- Ach, on jednak ma uczucia? Ktoś go jednak obchodzi?
- Tak. Wiem, że on obchodzi ciebie i dlatego pojedziesz do niego.
- Co?! Chyba ci coś w głowie pojebało, za Chiny do niego nie pojadę!
- Pojedziesz - odparł surowo. - O 12 przyjadę po ciebie i pojedziesz ze mną do tego zasranego Bradford.
- Niby dlaczego? - skrzyżowałam ręce na piersi, nie wiem dlaczego,ale taki nawyk.
- Bo chcę, żeby ten dupek, był szczęśliwy, bo taki przy tobie jest, rozumiesz? Dajesz mu szczęście, on dla ciebie przez ten tydzień nie chlał, a wczoraj? Wrócił najebany, że aż szkoda było patrzeć. Musisz, musisz tam jechać!
- No dobra - odpowiedziałam czując, że zaraz to przegram. - Przyjedź do mnie do pracy.
- Dobra - powiedział i rozłączył się.
Daję temu chujowi szczęście? Yhym, ta na pewno. Pojadę do tego cholernego Bradford, ale nie dla Zayna, ale dla jego siostry, bo martwię się o nią. Liam nie dostanie tego czego chce. Nie będę z tym dupkiem, nie dam mu szczęścia, on mnie zranił, a ja mam go w dupie!

_________________________________________________
Dobry. Sorry, że tak długo nie dodawałam, ale nie miałam czasu. Ja też nie jestem maszyną, żeby siedzieć ciągle i pisać, jeszcze jak nie mam weny. Dobra. Sorry jeszcze raz, ale macie ten rozdział, chcę żebyście hepi byli.
CZYTASZ = KOMENTUJESZ
Kocham was @Austin_Is_Mine_ xx ♥